In een ietwat afgelegen gebied tussen de grote mogendheden de Heeren van het Veen en de (ik citeer uiteraard) minne Jousters, ligt een kasteel dat wordt geregeerd door de familie de Hoske, de 4e generatie om precies te zijn. Het is geen gewone familie. Het is een samenraapsel van niet onaantrekkelijke mannen uit alle windhoeken van de omgeving met een paar gedeelde passies. De familie wordt bijeengehouden door een gevoel van kameraadschap, maar ook slimme huwelijken binnen de families. Vooral de zussen van familieleden zijn (soms succesvol, soms niet) populaire slachtoffers. Regelmatig trekt de familie ten strijde tegen omliggende mogendheden om haar dominantie te tonen. Ook dit jaar was geen uitzondering.
De slag
Op een nogal vochtige woensdagavond werd de laatste veldslag van afgelopen jaar geleverd In Oudehaske. De mannen van ’t Hoske trokken ten strijde tegen de heren uit Joure. Het was een enerverende slag die na een matig begin uiteindelijk in het voordeel van ’t Hoske werd beslist. En waar de meesten verwachtten (en soms smachtend hoopten) dat kroonprins Harmen de wedstrijd zou beslissen, viel deze eer aan veldheer Remco. In de slotfase wist hij hoogstpersoonlijk in korte tijd op zeer indrukwekkende wijze de slag besliste.
In eerste instantie wisten de mannen uit Joure het Oudehaske flink moeilijk te maken. Na een fel begin waarin vol de aanval werd gekozen, kwam Joure al snel op 0-2. De tranen sprongen in de ogen van plaatsvervangend leider Marco en in het veld werd druk naar elkaar gekeken; hoe nu verder? Werner keek Harmen aan, maar dat had hele andere redenen. Oudehaske wist zich te herpakken en kwam nog voor rust op 2-2. Er ontstond weer iets van hoop. In de rust wilden een aantal mensen al douchen, ik noem geen namen, maar we weten allemaal wie die twee waren.
Na rust begon de Hoske weer wat sterker en kwam het op 3-2. Joure wist nog op 3-3 te komen, maar toen gebeurde er een aantal vreemde zaken. Remco ging van centraal achterin (de favoriete positie van Werner) naar centraal voorin. Ook Joure besloot het over een andere boeg te gooien door vol op de aanval te spelen. Dit bleek het recept voor een doldwaze slotfase. Remco legde dus hoogstpersoonlijk Joure over de knie door 5 keer te scoren. En hoewel Joure tussendoor nog één keer scoorde was de eindstand duidelijk; 8-4. Er werd gejuicht, gevoeld, gejubeld, wat een blijdschap.
Nabeschouwing
En zo eindige een bewogen jaar onder leiding van familiehoofd René, de oude koning. Een jaar waar lang werd gehoopt dat de Hoske de meest dominante kracht in haar regio kon worden en kampioen zou worden. Een hoop die uiteindelijk bij Woudsend haar Waterloo vond. Maar desondanks was het mooi jaar met veel warmte en waar reproductieve en feciale stoffen rijkelijk vloeiden. Een jaar met prachtige slagen en hete douches. Een jaar met veel bier en de kaassoufflés (en soms flinke worsten) over de tafel vlogen.
Het jaar eindigde dus mooi met Joure dat door de knieën ging. Iemand die ook regelmatig op de knieën gaat, vaak in het bijzijn van de kroonprins, is de hofnar van het team; Werner. Deze vrij late toevoeging aan het team klust meestal een beetje bij in de verdediging van het team, ver weg van zijn (niet zo’n) stille liefde. Een paar jaar geleden werd hij door de Portugese legerleider Rúben in de herberg van Haskerhorne gedrogeerd en aan de familie toegevoegd. Hoewel zijn kwaliteiten op het slagveld niet bijzonder waren, leverde hij wel ‘andere talenten’. Iets waar de familie volop van zou profiteren en dan met name de kroonprins…
De eerste slag waar hofnar Werner aan deelnam, legde gelijk de basis voor een onmogelijke liefde, tussen de prins en de hofnar. Waar Werner debuteerde, ontfermde kroonprins Harmen zich gelijk over deze nieuwe en onschuldige jongen. Hoewel de slag onbeslist eindigde, wist Werner gesteund door Harmen wel een belangrijke bijdrage te leveren. En hoewel Werner uitgehuwelijkt was aan een jonkvrouw uit Amersfoort, zou dit het begin zijn van een turbulente tijd vol warmte, intriges, jaloezie en gezapige en zoetsappige taferelen. Maar hoe kon iemand van het statuur van een prins zich laten verleiden door iemand zoals de hofnar.
Het absolute hoogtepunt was een kruistocht naar Keulen. Het werd in veel opzichten een ‘kruis’ tocht. De mannen moesten het in Keulen opnemen tegen sterke families uit alle windhoeken van Nederland en daar buiten. Hoewel de strijd er was, was de uitvoering wel ietwat matig. Echter werd dat in de nachtelijke uren meer dan goed gemaakt. Het was ook een weekend waarin de prins en de hofnar elkaar veelvuldig opzochten, onder het motto van de S en S. Insiders weten inmiddels waar dit voor staat.
De kruistocht vond plaats in 2018. In de jaren daarna was er spanning in het team. De familie verloor enkele trouwe leden zoals Anton en Robin. Er kwamen nogal wat kinderen op de wereld (sommige leden van de Hoske 4 zijn heuse konijnen) en anderen kampten met fysieke ongemakken, knieën, liezen en een sleutelbeen hier en daar. Ook Werner keerde de familie eerst de rug toe. De constante spanning tussen hem en de kroonprins werd ondragelijk. Een foto onder het kussen wat nier meer genoeg.
Lang en ook dit seizoen was het spannend hoe het met de familie zou aflopen. Maar dit jaar glooide er weer hoop. Enkele mooie en sterke mannen kwamen het team in de loop van het seizoen versterken. Ook Werner keerde weer terug. En ook na het seizoen werden er ineens weer familieleden toegevoegd.
Zoals het nu lijkt staat er voor komend jaar weer een prachtig team op het veld. Van jonge en wat meer ervaren mannen, allemaal knap en gezellig en sommigen een beetje verliefd. Maar één ding staat buiten kijf, ook komend jaar gaat weer prachtig en vooral heel heet worden! Een hele fijne vakantie.
